İran’ın son cumhurbaşkanlığı seçimleri, siyasi manzarasında önemli bir dönüm noktası oldu. Başlangıçta zayıf bir aday olarak görülen Masoud Pezeshkian, ikinci turda oyların %53,7’sini alarak rakibi ultra muhafazakar Saeed Jalili’yi yenerek zafer kazandı. Bu seçim zaferi, yalnızca ılımlı reformist duyguların zaferini vurgulamakla kalmıyor, aynı zamanda değişen seçmen dinamiklerini ve seçim ittifaklarındaki stratejik değişimleri de yansıtıyor.
Seçimin erken aşamalarında, Pezeshkian’ın adaylığı Mohammad Bagher Ghalibaf ve Jalili gibi daha yerleşik muhafazakar figürlere karşı uzun bir vuruş olarak algılanıyordu. Ancak, ilk turda aldığı %42,5 oy bu durumu değiştirdi. Ancak, Ghalibaf ve Mostafa Pourmohammadi gibi geleneksel muhafazakarların Jalili’nin arkasında tam olarak desteklerini sağlamlaştırmadıkları ve muhafazakar kampta kırılmalar olduğunun sinyalini verdikleri için Pezeshkian kampanyası ivme kazandı.
Ayrıca, ilk tura (39,93%) kıyasla seçmen katılımında yaklaşık %10 (49,68%) artış oldu; bu, yenilenen kamuoyu katılımının ve seçmenler arasında değişim arzusunun bir kanıtıydı. Katılımdaki bu artış, özellikle Pezeshkian’ın azınlıklar için kültürel hakları genişletme, internet kısıtlamalarını kaldırma ve ahlaki polisliği azaltma vaatleriyle desteklenen reformist eğilimli seçmenleri harekete geçirdi; bu platform, statükodan hayal kırıklığına uğramış ilerici İranlılar arasında güçlü bir yankı buldu.
Pezeshkian’ın seçim başarısı aynı zamanda daha geniş toplumsal değişim isteklerini de yansıtıyor. Mohammad Khatami’nin başkanlığı sırasında sağlık bakanı olarak görev yapması ve ardından reform eğilimli bir parlamentoda başkan yardımcısı olarak görev yapması, 1990’ların sonlarına kadar uzanan reformist ideallerin bir sürekliliğini sağlıyor. Bu tarihsel arka plan, Pezeshkian’ın sivil özgürlüklere, demokratik katılıma ve şeffaflığa olan bağlılığını vurguluyor – son yıllara damgasını vuran katı muhafazakarlıktan keskin bir sapma.
Ancak, Pezeshkian’ın seçim zaferine rağmen, esaslı reforma giden yol zorluklarla dolu olmaya devam ediyor. Yüce liderin otoritesi ve Devrim Muhafızları’nın kurumsal nüfuzuyla desteklenen muhafazakar grupların yerleşik etkisi, kapsamlı politika değişikliğine karşı zorlu engeller oluşturuyor. Muhafazakarların egemen olduğu Parlamento ve yargı, İslami yönetimin geleneksel yorumlarıyla uyumlu olması, Pezeshkian’ın kapsamlı reformlar uygulama kapsamını sınırlayabilir.
Pezeshkian’ın ikinci turda oyların %53,7’sini alarak elde ettiği zafer, reformist ideallerin yaklaşık yirmi yıl sonra yeniden canlanabileceğinin sinyalini veriyor. Bu seçim sonucu yalnızca İran seçim dinamiklerindeki bir değişimi vurgulamakla kalmıyor, aynı zamanda ülkenin iç politikalarının ve uluslararası ilişkilerinin gelecekteki gidişatı hakkında da önemli sorular ortaya çıkarıyor.
Pezeshkian’ın cumhurbaşkanlığına giden seçim yolculuğu karmaşık siyasi manevralar ve stratejik hesaplamalarla şekillendi. İlk başta, tüm güçlü reformist adayların adaylıkları Muhafız Konseyi tarafından veto edildi ve Pezeshkian beş muhafazakar adayla rekabet etmek zorunda kaldı. Ancak, ılımlı muhafazakar olarak tanımlanan Ali Laricani gibi adayların veto edilmesi seçime olan ilgiyi daha da azalttı ve ılımlı muhafazakarların seçime olan ilgisini azalttığı veya Pezeshkian’a yönelmelerine neden olduğu söylenebilir. Celili’nin ikinci turda muhafazakar oyları alamaması, hizip içindeki bölünmeleri gösteriyor.
Dahası, reformist ve ilerici seçmenlerin temel rolü abartılamaz. Algılanan sistemsel katılık nedeniyle seçim süreçlerinden tarihsel olarak hayal kırıklığına uğramış olan bu demografik gruplar, ilk turda ılımlı bir katılım gösterdi. Ancak, Pezeshkian’ın adaylığı bu kesimleri harekete geçirdi, azınlıklar için kültürel haklar vaat etti, internet kısıtlamalarını hafifletti ve ahlaki polisliğin kaldırılmasını savundu – daha genç ve daha ilerici İranlılar arasında yankı bulan bir gündem.
Pezeshkian’ın seçim başarısı aynı zamanda daha geniş toplumsal değişim isteklerini de yansıtıyor. Mohammad Khatami’nin başkanlığı sırasında sağlık bakanı olarak görev yapması ve ardından reform eğilimli Parlamento’da başkan yardımcısı olarak görev yapması, 1990’ların sonundan itibaren reformist ideallerin devamlılığını simgeliyor. Khatami döneminde İran, sivil toplum, anayasal haklar, demokratik katılım ve şeffaflığa vurgu yapan kısa ama etkili bir liberalleşme dönemine tanık oldu – muhafazakar gerilemenin ardından sevgiyle anılan bir dönem.
Ancak, Pezeshkian’ın yükselişi bu ideallerin sorunsuz bir şekilde yeniden canlanmasını garantilemiyor. Jeopolitik manzara son yirmi yılda önemli ölçüde değişti, İran bölgesel güç dinamiklerine karıştı ve uluslararası yaptırımlarla boğuşuyor. Pezeshkian’ın önündeki zorluk, bu iç reform isteklerini bölgesel istikrar ve küresel diplomasi zorunluluklarıyla dengelemekte yatıyor.
İran’ın kuruluşundaki eleştirmenler ve şüpheciler, kökleşmiş muhafazakar güçleri ve kurumsal ataleti önemli bir değişimin önündeki zorlu engeller olarak göstererek aşırı iyimserliğe karşı uyarıyorlar. Yüce liderin otoritesi ve Devrim Muhafızları’nın etkisi, İran’ın siyasi gündemini şekillendiren ve Pezeshkian’ın reformist hırslarını potansiyel olarak sınırlayan güçlü faktörler olmaya devam ediyor.
Bununla birlikte, Pezeshkian başkanlığı sembolik bir atılımı temsil ediyor – kapsayıcılığa, ılımlılığa ve uluslararası toplumla etkileşime geri dönüş. Etnik azınlıklar ve kadınlar da dahil olmak üzere çeşitli seçmen gruplarına ulaşması, çoğulculuğa ve sosyal adalete olan bağlılığı vurguluyor – son yılların katı muhafazakarlığından bir sapma.
İran bu kritik kavşağı aşarken, Pezeshkian liderliğindeki içsel evrimi şüphesiz bölgesel ve küresel olarak yankılanacaktır. Batılı güçlerle, özellikle nükleer diplomasi ve bölgesel istikrar konusunda yenilenen diyalog olasılığı, Tahran’ın içsel uyumuna ve Pezeshkian’ın karmaşık iç ve uluslararası baskıları yönetme becerisine bağlıdır.
Sonuç olarak, Pezeshkian başkanlığı İran’da reformist özlemlerin potansiyel bir rönesansını müjdelerken, gerçekleşmesi labirent gibi bir siyasi manzarada gezinmeye ve rekabet eden yerel ve uluslararası zorunlulukları uzlaştırmaya bağlı olmaya devam ediyor. Gözlemciler ve paydaşlar yakından izlerken, İran bir kavşakta duruyor – değişim vaadi güç ve süreklilik gerçekleriyle yumuşatılıyor.
*TRT Dünya Araştırma Merkezi’nde Yardımcı Araştırmacı
İran’ın son cumhurbaşkanlığı seçimleri, siyasi manzarasında önemli bir dönüm noktası oldu. Başlangıçta zayıf bir aday olarak görülen Masoud Pezeshkian, ikinci turda oyların %53,7’sini alarak rakibi ultra muhafazakar Saeed Jalili’yi yenerek zafer kazandı. Bu seçim zaferi, yalnızca ılımlı reformist duyguların zaferini vurgulamakla kalmıyor, aynı zamanda değişen seçmen dinamiklerini ve seçim ittifaklarındaki stratejik değişimleri de yansıtıyor.
Seçimin erken aşamalarında, Pezeshkian’ın adaylığı Mohammad Bagher Ghalibaf ve Jalili gibi daha yerleşik muhafazakar figürlere karşı uzun bir vuruş olarak algılanıyordu. Ancak, ilk turda aldığı %42,5 oy bu durumu değiştirdi. Ancak, Ghalibaf ve Mostafa Pourmohammadi gibi geleneksel muhafazakarların Jalili’nin arkasında tam olarak desteklerini sağlamlaştırmadıkları ve muhafazakar kampta kırılmalar olduğunun sinyalini verdikleri için Pezeshkian kampanyası ivme kazandı.
Ayrıca, ilk tura (39,93%) kıyasla seçmen katılımında yaklaşık %10 (49,68%) artış oldu; bu, yenilenen kamuoyu katılımının ve seçmenler arasında değişim arzusunun bir kanıtıydı. Katılımdaki bu artış, özellikle Pezeshkian’ın azınlıklar için kültürel hakları genişletme, internet kısıtlamalarını kaldırma ve ahlaki polisliği azaltma vaatleriyle desteklenen reformist eğilimli seçmenleri harekete geçirdi; bu platform, statükodan hayal kırıklığına uğramış ilerici İranlılar arasında güçlü bir yankı buldu.
Pezeshkian’ın seçim başarısı aynı zamanda daha geniş toplumsal değişim isteklerini de yansıtıyor. Mohammad Khatami’nin başkanlığı sırasında sağlık bakanı olarak görev yapması ve ardından reform eğilimli bir parlamentoda başkan yardımcısı olarak görev yapması, 1990’ların sonlarına kadar uzanan reformist ideallerin bir sürekliliğini sağlıyor. Bu tarihsel arka plan, Pezeshkian’ın sivil özgürlüklere, demokratik katılıma ve şeffaflığa olan bağlılığını vurguluyor – son yıllara damgasını vuran katı muhafazakarlıktan keskin bir sapma.
Ancak, Pezeshkian’ın seçim zaferine rağmen, esaslı reforma giden yol zorluklarla dolu olmaya devam ediyor. Yüce liderin otoritesi ve Devrim Muhafızları’nın kurumsal nüfuzuyla desteklenen muhafazakar grupların yerleşik etkisi, kapsamlı politika değişikliğine karşı zorlu engeller oluşturuyor. Muhafazakarların egemen olduğu Parlamento ve yargı, İslami yönetimin geleneksel yorumlarıyla uyumlu olması, Pezeshkian’ın kapsamlı reformlar uygulama kapsamını sınırlayabilir.
Pezeshkian’ın ikinci turda oyların %53,7’sini alarak elde ettiği zafer, reformist ideallerin yaklaşık yirmi yıl sonra yeniden canlanabileceğinin sinyalini veriyor. Bu seçim sonucu yalnızca İran seçim dinamiklerindeki bir değişimi vurgulamakla kalmıyor, aynı zamanda ülkenin iç politikalarının ve uluslararası ilişkilerinin gelecekteki gidişatı hakkında da önemli sorular ortaya çıkarıyor.
Pezeshkian’ın cumhurbaşkanlığına giden seçim yolculuğu karmaşık siyasi manevralar ve stratejik hesaplamalarla şekillendi. İlk başta, tüm güçlü reformist adayların adaylıkları Muhafız Konseyi tarafından veto edildi ve Pezeshkian beş muhafazakar adayla rekabet etmek zorunda kaldı. Ancak, ılımlı muhafazakar olarak tanımlanan Ali Laricani gibi adayların veto edilmesi seçime olan ilgiyi daha da azalttı ve ılımlı muhafazakarların seçime olan ilgisini azalttığı veya Pezeshkian’a yönelmelerine neden olduğu söylenebilir. Celili’nin ikinci turda muhafazakar oyları alamaması, hizip içindeki bölünmeleri gösteriyor.
Dahası, reformist ve ilerici seçmenlerin temel rolü abartılamaz. Algılanan sistemsel katılık nedeniyle seçim süreçlerinden tarihsel olarak hayal kırıklığına uğramış olan bu demografik gruplar, ilk turda ılımlı bir katılım gösterdi. Ancak, Pezeshkian’ın adaylığı bu kesimleri harekete geçirdi, azınlıklar için kültürel haklar vaat etti, internet kısıtlamalarını hafifletti ve ahlaki polisliğin kaldırılmasını savundu – daha genç ve daha ilerici İranlılar arasında yankı bulan bir gündem.
Pezeshkian’ın seçim başarısı aynı zamanda daha geniş toplumsal değişim isteklerini de yansıtıyor. Mohammad Khatami’nin başkanlığı sırasında sağlık bakanı olarak görev yapması ve ardından reform eğilimli Parlamento’da başkan yardımcısı olarak görev yapması, 1990’ların sonundan itibaren reformist ideallerin devamlılığını simgeliyor. Khatami döneminde İran, sivil toplum, anayasal haklar, demokratik katılım ve şeffaflığa vurgu yapan kısa ama etkili bir liberalleşme dönemine tanık oldu – muhafazakar gerilemenin ardından sevgiyle anılan bir dönem.
Ancak, Pezeshkian’ın yükselişi bu ideallerin sorunsuz bir şekilde yeniden canlanmasını garantilemiyor. Jeopolitik manzara son yirmi yılda önemli ölçüde değişti, İran bölgesel güç dinamiklerine karıştı ve uluslararası yaptırımlarla boğuşuyor. Pezeshkian’ın önündeki zorluk, bu iç reform isteklerini bölgesel istikrar ve küresel diplomasi zorunluluklarıyla dengelemekte yatıyor.
İran’ın kuruluşundaki eleştirmenler ve şüpheciler, kökleşmiş muhafazakar güçleri ve kurumsal ataleti önemli bir değişimin önündeki zorlu engeller olarak göstererek aşırı iyimserliğe karşı uyarıyorlar. Yüce liderin otoritesi ve Devrim Muhafızları’nın etkisi, İran’ın siyasi gündemini şekillendiren ve Pezeshkian’ın reformist hırslarını potansiyel olarak sınırlayan güçlü faktörler olmaya devam ediyor.
Bununla birlikte, Pezeshkian başkanlığı sembolik bir atılımı temsil ediyor – kapsayıcılığa, ılımlılığa ve uluslararası toplumla etkileşime geri dönüş. Etnik azınlıklar ve kadınlar da dahil olmak üzere çeşitli seçmen gruplarına ulaşması, çoğulculuğa ve sosyal adalete olan bağlılığı vurguluyor – son yılların katı muhafazakarlığından bir sapma.
İran bu kritik kavşağı aşarken, Pezeshkian liderliğindeki içsel evrimi şüphesiz bölgesel ve küresel olarak yankılanacaktır. Batılı güçlerle, özellikle nükleer diplomasi ve bölgesel istikrar konusunda yenilenen diyalog olasılığı, Tahran’ın içsel uyumuna ve Pezeshkian’ın karmaşık iç ve uluslararası baskıları yönetme becerisine bağlıdır.
Sonuç olarak, Pezeshkian başkanlığı İran’da reformist özlemlerin potansiyel bir rönesansını müjdelerken, gerçekleşmesi labirent gibi bir siyasi manzarada gezinmeye ve rekabet eden yerel ve uluslararası zorunlulukları uzlaştırmaya bağlı olmaya devam ediyor. Gözlemciler ve paydaşlar yakından izlerken, İran bir kavşakta duruyor – değişim vaadi güç ve süreklilik gerçekleriyle yumuşatılıyor.
*TRT Dünya Araştırma Merkezi’nde Yardımcı Araştırmacı
