Türkiye 2010-2016 yılları arasında bunalımlı bir döneme tanıklık etti. 40 yıllık bir casusluk ağı olan Gülenist Terör Örgütü (FETÖ), kamu kurumları, yargı, sivil toplum hareketleri, medya, istihbarat teşkilatları, kolluk kuvvetleri ve ordu dahil olmak üzere Türk hükümetinin küçük damarlarına sızmıştı.
1980’lerde FETÖ, Yeşil Kuşak Teorisi’nden etkilenerek, askeri vesayetten memnun olmayan halk adına askeri vesayete karşı çıktı. Türkiye’deki dindarlığı ve dini marjinalleştiren askeri kontrole ve katı, laik sisteme karşı direnç gösteriyordu.
Ancak zamanla bu küresel terör örgütünün doğrudan CIA’ya veya Almanya ve Birleşik Krallık gibi diğer devletlere hizmet eden bir casus ağı olduğu ortaya çıktı. Türk halkı bunu çok geç ve çok yüksek bir maliyetle fark etti.
Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti) hükümeti içinde çok fazla güç kazanan FETÖ, orduda önemli ilerlemeler kaydetmiş ve polis, maliye ve diğer devlet örgütleri içinde örgütlenmişti. Ancak kendi sorunları vardı. Gelecekteki ihanetleri ve casuslukları bir gün soruşturma konusu olabilir ve hırsızlıkları, cinayetleri, terörist faaliyetleri ve yasadışı faaliyetleri bir gün sorgulanabilirdi.
Yargıyı kontrol etmek
Türkiye, 12 Eylül 2010’da anayasa referandumuna yol açan çeşitli yasal reformlar yaptı. Bu dönemde, terör örgütünün lideri Fethullah Gülen, ölenlerin bile oy kullanmak için ayağa kalkması gerektiğini söyledi. O zamanlar, bu coşkunun önemini tam olarak kavrayamadık.
Ancak 12 Eylül referandumu sırasında terör örgütünün hükümeti manipüle ederek doğrudan yargı sistemini ele geçirmeyi amaçladığı, esasen aldatıcı yollarla nüfuz elde ettiği ortaya çıktı. Referandum sonucunda FETÖ, Hakimler ve Savcılar Kurulu’nun (HSYK) komutasını ele geçirerek, fiilen tüm yargı aygıtının liderliğini üstlendi.
FETÖ medya kuruluşlarını ele geçiriyor, ahtapot gibi kuşattığı tüm devlet kurumlarını soyup yurt dışına para aktarıyor, yaptıklarını fark edenleri yakalayıp hapse atıyordu.
Bir yandan, “Casusluk” veya “Ergenekon” adı altında çeşitli operasyonlarla Türk ordusunun Gülenci olmayan mensuplarını ortadan kaldırmaya çalıştı. Diğer yandan, siyaseti ve hükümeti sürekli kuşatma altında tutarak güç kullanmayı amaçladı.
17 ve 25 Aralık
Hükümet belli bir aşamaya geldikten sonra bu hain örgütün devlet için yerinden oynatılamaz bir yük haline geldiğini fark etti. Paradoksal olarak, terör örgütünün işleyişi fark edildiğinde, teröristlere karşı harekete geçmesi beklenen hükümet yerine, terör örgütü 17 ve 25 Aralık 2013’te hükümete karşı operasyonlar düzenledi ve yargıya kendi casuslarını, dolayısıyla hakim ve savcılarını yerleştirdi. Adalet mekanizmasının bir terör örgütünün elinde olması bir ülke için büyük bir felaketti.
AK Parti, zamanı gelince özel dershanelerini kapatarak terör örgütüne bir sinyal verdi. Çoğunluğu terör örgütünün elinde olan bu dershanelerin kapatılması, hükümet ile FETÖ arasındaki savaşın fitilini ateşledi.
17 Aralık’tan bir hafta sonra terör örgütü bir hamle daha yaptı. 25 Aralık’ta bazı AK Partililerin tutuklanması için harekete geçilmesi, devlet ile terör örgütü arasındaki savaşın tırmandığını gösterdi. Ancak terör örgütü bu savaşı sanki devlete değil de Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a karşıymış gibi göstermeye çalıştı. O zamanki Başbakan Erdoğan’ı olabildiğince karalamak, itibarsızlaştırmak ve şeytanlaştırmak için olağanüstü bir küresel kampanya başlattılar.
15 Temmuz askeri darbe girişimi
FETÖ, sonunun yaklaştığını anlayınca ordu içindeki unsurlarını harekete geçirerek 15 Temmuz 2016’da doğrudan askeri darbe girişiminde bulundu.
Ve bürokrasi, askeri, ekonomik çevreler ve medyada örgütlenen bu casusluk şebekesi milyonlarca insanı kendilerine bağımlı “mankurt”lara dönüştürmüş olsa da, örgütleri kanaat önderlerinden ve önde gelen bir akıldan yoksundu. Yani FETÖ hiçbir zaman örgütsel bilgelik kazanamadı çünkü bir casus böyle bir istihbarat geliştiremez. Sürekli saklanan, kendini maskeleyen ve sürekli başkasıymış gibi davranan bir insan, idari bilgi birikiminden bahsetmeye gerek yok, bir eşeğin zekasından bile yoksundur.
Darbe girişimi başladığında TBMM bombalanmış, İstanbul ve Ankara’daki emniyet müdürlüklerinde 40 özel harekâtçı şehit olmuş, ülkenin hemen hemen bütün kurumları tank saldırılarına maruz kalmıştı.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın çağrısından önce bile, halk darbeye karşı mücadele etmek için sokaklara çıktı. Ancak Erdoğan’ın çağrısıyla halk sokaklarda seferber oldu. Türk halkının yarısından fazlası o gece dışarıdaydı ve savaştı ve darbecileri geldikleri yere geri gönderdi. 15 Temmuz’dan 16 Temmuz’a kadar, sabahın ilk ışıklarıyla darbe ezildi ve hainler tutuklanıp hapse atıldı.
Son haftalarda Bolivya’da bir darbe girişimi yaşandı. Bolivya’nın mevcut ve eski devlet başkanları halka seslendi ve Türkiye’nin başarılı deneyimi sayesinde Bolivya halkı da sokağa çıktı, darbecilere karşı durdu ve darbeyi püskürttü. Darbelere karşı küresel çapta alınmış bir ders var. İnsanlar demokrasi için, gelecekleri için, varoluşları için sokağa çıktığında darbecilerin tankları pek etkili olmuyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan liderliğindeki Türk halkının bu büyük mücadelesi, demokrasi, özgürlük ve insanlığın geleceği için darbelerin önlenmesinde etkili bir rol oynamıştır.
Türkiye 2010-2016 yılları arasında bunalımlı bir döneme tanıklık etti. 40 yıllık bir casusluk ağı olan Gülenist Terör Örgütü (FETÖ), kamu kurumları, yargı, sivil toplum hareketleri, medya, istihbarat teşkilatları, kolluk kuvvetleri ve ordu dahil olmak üzere Türk hükümetinin küçük damarlarına sızmıştı.
1980’lerde FETÖ, Yeşil Kuşak Teorisi’nden etkilenerek, askeri vesayetten memnun olmayan halk adına askeri vesayete karşı çıktı. Türkiye’deki dindarlığı ve dini marjinalleştiren askeri kontrole ve katı, laik sisteme karşı direnç gösteriyordu.
Ancak zamanla bu küresel terör örgütünün doğrudan CIA’ya veya Almanya ve Birleşik Krallık gibi diğer devletlere hizmet eden bir casus ağı olduğu ortaya çıktı. Türk halkı bunu çok geç ve çok yüksek bir maliyetle fark etti.
Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti) hükümeti içinde çok fazla güç kazanan FETÖ, orduda önemli ilerlemeler kaydetmiş ve polis, maliye ve diğer devlet örgütleri içinde örgütlenmişti. Ancak kendi sorunları vardı. Gelecekteki ihanetleri ve casuslukları bir gün soruşturma konusu olabilir ve hırsızlıkları, cinayetleri, terörist faaliyetleri ve yasadışı faaliyetleri bir gün sorgulanabilirdi.
Yargıyı kontrol etmek
Türkiye, 12 Eylül 2010’da anayasa referandumuna yol açan çeşitli yasal reformlar yaptı. Bu dönemde, terör örgütünün lideri Fethullah Gülen, ölenlerin bile oy kullanmak için ayağa kalkması gerektiğini söyledi. O zamanlar, bu coşkunun önemini tam olarak kavrayamadık.
Ancak 12 Eylül referandumu sırasında terör örgütünün hükümeti manipüle ederek doğrudan yargı sistemini ele geçirmeyi amaçladığı, esasen aldatıcı yollarla nüfuz elde ettiği ortaya çıktı. Referandum sonucunda FETÖ, Hakimler ve Savcılar Kurulu’nun (HSYK) komutasını ele geçirerek, fiilen tüm yargı aygıtının liderliğini üstlendi.
FETÖ medya kuruluşlarını ele geçiriyor, ahtapot gibi kuşattığı tüm devlet kurumlarını soyup yurt dışına para aktarıyor, yaptıklarını fark edenleri yakalayıp hapse atıyordu.
Bir yandan, “Casusluk” veya “Ergenekon” adı altında çeşitli operasyonlarla Türk ordusunun Gülenci olmayan mensuplarını ortadan kaldırmaya çalıştı. Diğer yandan, siyaseti ve hükümeti sürekli kuşatma altında tutarak güç kullanmayı amaçladı.
17 ve 25 Aralık
Hükümet belli bir aşamaya geldikten sonra bu hain örgütün devlet için yerinden oynatılamaz bir yük haline geldiğini fark etti. Paradoksal olarak, terör örgütünün işleyişi fark edildiğinde, teröristlere karşı harekete geçmesi beklenen hükümet yerine, terör örgütü 17 ve 25 Aralık 2013’te hükümete karşı operasyonlar düzenledi ve yargıya kendi casuslarını, dolayısıyla hakim ve savcılarını yerleştirdi. Adalet mekanizmasının bir terör örgütünün elinde olması bir ülke için büyük bir felaketti.
AK Parti, zamanı gelince özel dershanelerini kapatarak terör örgütüne bir sinyal verdi. Çoğunluğu terör örgütünün elinde olan bu dershanelerin kapatılması, hükümet ile FETÖ arasındaki savaşın fitilini ateşledi.
17 Aralık’tan bir hafta sonra terör örgütü bir hamle daha yaptı. 25 Aralık’ta bazı AK Partililerin tutuklanması için harekete geçilmesi, devlet ile terör örgütü arasındaki savaşın tırmandığını gösterdi. Ancak terör örgütü bu savaşı sanki devlete değil de Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a karşıymış gibi göstermeye çalıştı. O zamanki Başbakan Erdoğan’ı olabildiğince karalamak, itibarsızlaştırmak ve şeytanlaştırmak için olağanüstü bir küresel kampanya başlattılar.
15 Temmuz askeri darbe girişimi
FETÖ, sonunun yaklaştığını anlayınca ordu içindeki unsurlarını harekete geçirerek 15 Temmuz 2016’da doğrudan askeri darbe girişiminde bulundu.
Ve bürokrasi, askeri, ekonomik çevreler ve medyada örgütlenen bu casusluk şebekesi milyonlarca insanı kendilerine bağımlı “mankurt”lara dönüştürmüş olsa da, örgütleri kanaat önderlerinden ve önde gelen bir akıldan yoksundu. Yani FETÖ hiçbir zaman örgütsel bilgelik kazanamadı çünkü bir casus böyle bir istihbarat geliştiremez. Sürekli saklanan, kendini maskeleyen ve sürekli başkasıymış gibi davranan bir insan, idari bilgi birikiminden bahsetmeye gerek yok, bir eşeğin zekasından bile yoksundur.
Darbe girişimi başladığında TBMM bombalanmış, İstanbul ve Ankara’daki emniyet müdürlüklerinde 40 özel harekâtçı şehit olmuş, ülkenin hemen hemen bütün kurumları tank saldırılarına maruz kalmıştı.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın çağrısından önce bile, halk darbeye karşı mücadele etmek için sokaklara çıktı. Ancak Erdoğan’ın çağrısıyla halk sokaklarda seferber oldu. Türk halkının yarısından fazlası o gece dışarıdaydı ve savaştı ve darbecileri geldikleri yere geri gönderdi. 15 Temmuz’dan 16 Temmuz’a kadar, sabahın ilk ışıklarıyla darbe ezildi ve hainler tutuklanıp hapse atıldı.
Son haftalarda Bolivya’da bir darbe girişimi yaşandı. Bolivya’nın mevcut ve eski devlet başkanları halka seslendi ve Türkiye’nin başarılı deneyimi sayesinde Bolivya halkı da sokağa çıktı, darbecilere karşı durdu ve darbeyi püskürttü. Darbelere karşı küresel çapta alınmış bir ders var. İnsanlar demokrasi için, gelecekleri için, varoluşları için sokağa çıktığında darbecilerin tankları pek etkili olmuyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan liderliğindeki Türk halkının bu büyük mücadelesi, demokrasi, özgürlük ve insanlığın geleceği için darbelerin önlenmesinde etkili bir rol oynamıştır.
