Son yıllarda Suriye-Türkiye ilişkileri, gerginlik ve düşmanlıktan son zamanlardaki normalleşme girişimlerine kadar uzanan önemli dalgalanmalar yaşadı. Bazı işaretler, özellikle istihbarat teşkilatı direktörleri ve dışişleri bakanlarının katıldığı çeşitli düzeylerdeki toplantılarda görülen, ilişkileri geliştirme yönünde karşılıklı bir arzu olduğunu gösteriyor.
2023’te Moskova’da, son gelişmeler Suriye ile Türkiye arasındaki normalleşmenin başarılabilir olabileceğini ima ediyor. Buna Suriye lideri Beşşar Esad ile Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan arasındaki diplomatik temasların yeniden başlaması ve olumlu alışverişler de dahil.
Ancak, çok sayıda engel ilişkilerin tam olarak normalleşmesini hâlâ engelliyor. En belirgin engeller arasında, Kuzey Suriye’nin belirli bölgelerindeki Türk askeri varlığı, mülteci sorunu ve Türkiye’nin Suriye muhalefetine verdiği destek yer alıyor. Tahran’ın, Bağdat ve Ankara arasındaki uzlaşmanın ardından bölgedeki Türk nüfuzunun potansiyel olarak güçlenmesi konusundaki endişelerini ve seçim sonucuna bağlı olarak bölgeyi etkileyecek olan ABD’deki yaklaşan zorlu başkanlık seçimlerini dikkate almak önemlidir.
Ayrıca, ABD, PKK terör örgütünün Suriye kolu YPG’yi destekliyor. Türkiye, PKK/YPG’nin Suriye’nin kuzeydoğu bölgeleri üzerindeki kontrolünü ısrarla reddediyor ve bunun hem Suriye birliği hem de Türk ulusal güvenliği için bir tehdit oluşturduğunu vurguluyor. ABD ordusunda özel operasyonlar komutanı olan General Raymond Thomas’ın, 2017’de Colorado’daki “ESPEN” güvenlik konferansında yapılan bir tartışmada, PKK/YPG tarafından kullanılan “Suriye Demokratik Güçleri” isminin ABD’nin örtü amaçlı talebi üzerine olduğunu ifşa etmesi dikkat çekicidir.
PKK, Türkiye, ABD, NATO ve çeşitli bölge ülkeleri tarafından terör örgütü olarak tanımlanıyor.
Kendini “SDG” olarak ilan eden grup şu anda Suriye hükümetinin yetkisi dışında, Arapların çoğunlukta olduğu Deir el-Zour, Tel Rifaat ve Menbiç gibi şehirleri ve kasabaları yönetiyor; ayrıca Arapların neredeyse tüm nüfusu oluşturduğu Rakka ve Haseke gibi diğerlerini de yönetiyor. Bu bölgelerde ayrıca Çeçenistan, Çerkesya, Asur ve Türkmen azınlıkların yanı sıra Kürtler ve kadim Arap klanları ve kabileleri de bulunuyor.
Batı ile çatışmalar ve Ukrayna krizi içinde olan Rusya için, Suriye’deki tüm çatışan gruplar arasında uzlaşma sağlamanın istenen sonuç olduğu açıktır. Moskova, Rusya’nın Suriye’ye doğrudan askeri müdahalesi başladığından beri, Suriye ile Arap ülkeleri ve Şam ile Ankara arasında normalleşmeyi kolaylaştırmak için çok sayıda önlem aldı.
Suriye ve bugün Moskova, Esad ve Erdoğan’ı bir araya getirmek için amansız çabalar sarf ediyor. Irak da yakın zamanda arabuluculuk çabalarına katılarak Suriye ve Türkiye arasındaki normalleşmeyi kolaylaştırmada destekleyici bir rol oynadı. Bu, farklılıkları ortadan kaldırmayı ve iki ülke arasında doğrudan diyalog için elverişli bir ortam yaratmayı amaçlıyor. Irak’ın amacı, Suriye ve Türkiye ile sınırlarını güvence altına almak ve normalleşmenin bölgesel gerginlikleri azaltmaya, terörle mücadele etmeye ve güvenlik iş birliğini artırmaya yardımcı olmasıdır.
Aylar önce Ankara, Türkiye’nin sınırlarına yakın Irak topraklarının derinliklerinde terörle mücadele operasyonları yürütmesine izin veren Bağdat ile bir anlaşma imzaladı. Suriye ile normalleşme sürecini tamamlamak, potansiyel olarak Suriye ve Irak’taki PKK’nın iki kolu arasındaki iletişimin kesilmesine yol açabilir ve böylece Suriye-Türkiye-Irak sınır üçgeninde istikrar ve egemenliğin yeniden sağlanmasına neden olabilir.
Normalleşme, üç ülke arasında ekonomik iş birliğini artırmak ve ticaret ve yatırım için yeni yollar keşfetmek için bir fırsat sunuyor. Su kaynakları konusunda iş birliği de karşılıklı çıkarların önemli bir alanıdır ve Suriye-Türkiye uzlaşması, üç ülkenin de ihtiyaçlarını karşılayan adil anlaşmaların önünü açmaktadır.
Suriye’deki uluslararası ve bölgesel önceliklerin dinamikleri, terörist grupların yükselişiyle birlikte değişti ve birçok ülkeyi siyasi gündemlerini yeniden değerlendirmeye ve uzlaşmaya doğru ilerlemeye yöneltti. Bu değişim, dahil olan tüm taraflara fayda sağlıyor ve kalan krizlerin kademeli olarak çözülmesine yardımcı oluyor.
Yıllardır Türkiye yaklaşımında belirgin olan şey, Washington Ankara’nın hasmı PKK/YPG’yi çeşitli isimler altında desteklemeye devam ettiği sürece Rusya ve Suriye ile çalışma ve koordinasyon gerekliliğidir. ABD politikaları, ABD ile Türkiye arasındaki tarihi ittifakla veya “Türk deyimiyle” NATO koalisyonundaki ortaklık çerçevesinde uyuşmuyor. Bu eğilimin devamında Türkiye, Suriye’nin çoğu Arap ülkesiyle ilişkilerinin yeniden kurulmasıyla cesaretlenerek Şam ile normalleşmeye doğru ilerliyor.
Esad ve Erdoğan arasındaki görüşmenin yerinin çok önemli olmadığını belirtmekte fayda var. Şam ve Ankara’yı yakınlaştıran acil ortak çıkarlar göz önüne alındığında, bu teknik bir konudur. İki başkanın beklenen zirvesi, güveni yeniden inşa etmek ve daha sonra her iki başkentte ve tüm bölgede var olan ortak tehlikeleri ve tehditleri ele almak için pozisyonları hizalamak için normalleşme sürecinde önemli bir adım olacaktır. Bu, özellikle Gazze’deki çatışmanın Lübnan ve Suriye gibi diğer ülkelere yayılması ve özellikle de Rum Kesimi’nin üslerini ve havaalanlarını İsrail’e açmasıyla ilgili görüşmelerden sonra, hem Suriye hem de Türkiye’nin güvenliğine tehdit oluşturan yeni mülteci dalgalarının potansiyel akınıyla birlikte özellikle önemlidir.
Son yıllarda Suriye-Türkiye ilişkileri, gerginlik ve düşmanlıktan son zamanlardaki normalleşme girişimlerine kadar uzanan önemli dalgalanmalar yaşadı. Bazı işaretler, özellikle istihbarat teşkilatı direktörleri ve dışişleri bakanlarının katıldığı çeşitli düzeylerdeki toplantılarda görülen, ilişkileri geliştirme yönünde karşılıklı bir arzu olduğunu gösteriyor.
2023’te Moskova’da, son gelişmeler Suriye ile Türkiye arasındaki normalleşmenin başarılabilir olabileceğini ima ediyor. Buna Suriye lideri Beşşar Esad ile Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan arasındaki diplomatik temasların yeniden başlaması ve olumlu alışverişler de dahil.
Ancak, çok sayıda engel ilişkilerin tam olarak normalleşmesini hâlâ engelliyor. En belirgin engeller arasında, Kuzey Suriye’nin belirli bölgelerindeki Türk askeri varlığı, mülteci sorunu ve Türkiye’nin Suriye muhalefetine verdiği destek yer alıyor. Tahran’ın, Bağdat ve Ankara arasındaki uzlaşmanın ardından bölgedeki Türk nüfuzunun potansiyel olarak güçlenmesi konusundaki endişelerini ve seçim sonucuna bağlı olarak bölgeyi etkileyecek olan ABD’deki yaklaşan zorlu başkanlık seçimlerini dikkate almak önemlidir.
Ayrıca, ABD, PKK terör örgütünün Suriye kolu YPG’yi destekliyor. Türkiye, PKK/YPG’nin Suriye’nin kuzeydoğu bölgeleri üzerindeki kontrolünü ısrarla reddediyor ve bunun hem Suriye birliği hem de Türk ulusal güvenliği için bir tehdit oluşturduğunu vurguluyor. ABD ordusunda özel operasyonlar komutanı olan General Raymond Thomas’ın, 2017’de Colorado’daki “ESPEN” güvenlik konferansında yapılan bir tartışmada, PKK/YPG tarafından kullanılan “Suriye Demokratik Güçleri” isminin ABD’nin örtü amaçlı talebi üzerine olduğunu ifşa etmesi dikkat çekicidir.
PKK, Türkiye, ABD, NATO ve çeşitli bölge ülkeleri tarafından terör örgütü olarak tanımlanıyor.
Kendini “SDG” olarak ilan eden grup şu anda Suriye hükümetinin yetkisi dışında, Arapların çoğunlukta olduğu Deir el-Zour, Tel Rifaat ve Menbiç gibi şehirleri ve kasabaları yönetiyor; ayrıca Arapların neredeyse tüm nüfusu oluşturduğu Rakka ve Haseke gibi diğerlerini de yönetiyor. Bu bölgelerde ayrıca Çeçenistan, Çerkesya, Asur ve Türkmen azınlıkların yanı sıra Kürtler ve kadim Arap klanları ve kabileleri de bulunuyor.
Batı ile çatışmalar ve Ukrayna krizi içinde olan Rusya için, Suriye’deki tüm çatışan gruplar arasında uzlaşma sağlamanın istenen sonuç olduğu açıktır. Moskova, Rusya’nın Suriye’ye doğrudan askeri müdahalesi başladığından beri, Suriye ile Arap ülkeleri ve Şam ile Ankara arasında normalleşmeyi kolaylaştırmak için çok sayıda önlem aldı.
Suriye ve bugün Moskova, Esad ve Erdoğan’ı bir araya getirmek için amansız çabalar sarf ediyor. Irak da yakın zamanda arabuluculuk çabalarına katılarak Suriye ve Türkiye arasındaki normalleşmeyi kolaylaştırmada destekleyici bir rol oynadı. Bu, farklılıkları ortadan kaldırmayı ve iki ülke arasında doğrudan diyalog için elverişli bir ortam yaratmayı amaçlıyor. Irak’ın amacı, Suriye ve Türkiye ile sınırlarını güvence altına almak ve normalleşmenin bölgesel gerginlikleri azaltmaya, terörle mücadele etmeye ve güvenlik iş birliğini artırmaya yardımcı olmasıdır.
Aylar önce Ankara, Türkiye’nin sınırlarına yakın Irak topraklarının derinliklerinde terörle mücadele operasyonları yürütmesine izin veren Bağdat ile bir anlaşma imzaladı. Suriye ile normalleşme sürecini tamamlamak, potansiyel olarak Suriye ve Irak’taki PKK’nın iki kolu arasındaki iletişimin kesilmesine yol açabilir ve böylece Suriye-Türkiye-Irak sınır üçgeninde istikrar ve egemenliğin yeniden sağlanmasına neden olabilir.
Normalleşme, üç ülke arasında ekonomik iş birliğini artırmak ve ticaret ve yatırım için yeni yollar keşfetmek için bir fırsat sunuyor. Su kaynakları konusunda iş birliği de karşılıklı çıkarların önemli bir alanıdır ve Suriye-Türkiye uzlaşması, üç ülkenin de ihtiyaçlarını karşılayan adil anlaşmaların önünü açmaktadır.
Suriye’deki uluslararası ve bölgesel önceliklerin dinamikleri, terörist grupların yükselişiyle birlikte değişti ve birçok ülkeyi siyasi gündemlerini yeniden değerlendirmeye ve uzlaşmaya doğru ilerlemeye yöneltti. Bu değişim, dahil olan tüm taraflara fayda sağlıyor ve kalan krizlerin kademeli olarak çözülmesine yardımcı oluyor.
Yıllardır Türkiye yaklaşımında belirgin olan şey, Washington Ankara’nın hasmı PKK/YPG’yi çeşitli isimler altında desteklemeye devam ettiği sürece Rusya ve Suriye ile çalışma ve koordinasyon gerekliliğidir. ABD politikaları, ABD ile Türkiye arasındaki tarihi ittifakla veya “Türk deyimiyle” NATO koalisyonundaki ortaklık çerçevesinde uyuşmuyor. Bu eğilimin devamında Türkiye, Suriye’nin çoğu Arap ülkesiyle ilişkilerinin yeniden kurulmasıyla cesaretlenerek Şam ile normalleşmeye doğru ilerliyor.
Esad ve Erdoğan arasındaki görüşmenin yerinin çok önemli olmadığını belirtmekte fayda var. Şam ve Ankara’yı yakınlaştıran acil ortak çıkarlar göz önüne alındığında, bu teknik bir konudur. İki başkanın beklenen zirvesi, güveni yeniden inşa etmek ve daha sonra her iki başkentte ve tüm bölgede var olan ortak tehlikeleri ve tehditleri ele almak için pozisyonları hizalamak için normalleşme sürecinde önemli bir adım olacaktır. Bu, özellikle Gazze’deki çatışmanın Lübnan ve Suriye gibi diğer ülkelere yayılması ve özellikle de Rum Kesimi’nin üslerini ve havaalanlarını İsrail’e açmasıyla ilgili görüşmelerden sonra, hem Suriye hem de Türkiye’nin güvenliğine tehdit oluşturan yeni mülteci dalgalarının potansiyel akınıyla birlikte özellikle önemlidir.
